“Ik kan sinds kort zelfs lachen als het misgaat”
Om bij de Opstap terecht te komen moet je een beetje mazzel hebben. In mijn geval zat ik toevallig bij een psychotherapeut, die ook samenwerkte met een creatief therapeut, die toevallig doorkreeg dat ik plezier heb in tekenen en schilderen en die toevallig ook gehoord had van De Opstap en mij adviseerde om daar eens een kijkje te nemen. The rest is history, zoals ze zeggen. Ik had een intake, kwam kijken en ben gebleven. Ik weet het niet zeker maar het zou zo maar al 10 jaar kunnen zijn.
Een jaar of 12 geleden veranderde mijn wereld compleet. Na een druk leven met uitdagend werk plus kinderen en diverse andere activiteiten daarnaast, zat ik opeens thuis met een combinatie aan ziektes waarvan me werd verteld dat die nooit meer zouden overgaan. Ik ben sindsdien extra gevoelig voor te veel prikkels, kan me niet lang concentreren en heb weinig energie, waardoor ‘normale’ activiteiten meestal niet voor mij zijn weggelegd. Daarnaast heb ik ADHD en zelf structuur aanbrengen is een probleem. De Opstap was de eerste structurele activiteit die ik weer kon oppakken, het is mijn wekelijkse houvast in zeeën van ongedefinieerde tijd.
De Opstap was en is de plek die mij het gevoel geeft dat ik iets wél kan – in een wereld waarin ik vooral heel veel dingen níet (meer) kan. Het maakt niet uit hoe ervaren of bedreven je bent in beeldende technieken, je wordt hier serieus genomen met wat je maakt, met al je beperkingen of moeilijkheden. De Opstap is niet therapie, wel veilig. Geen knutselclubje, wel gezellig en zorgzaam. Haalbaar kunst (leren) maken, bekijken, bespreken en exposeren met goede begeleiding in een kleinschalige, altijd overzichtelijke en vertrouwde setting.
Ik ben altijd creatief bezig geweest, van tekenen en schilderen tot mime en dans. Maar tegelijkertijd zat er veel faalangst, vaak zoveel dat de drempel om iets te maken te hoog was. De Opstap docenten hebben mij geleerd die drempel naar beneden te halen, geleidelijk aan niet alleen in de les maar ook thuis. Het eenvoudige plan dat je uitvoert geeft zoveel meer voldoening dan het geweldige plan waar niets van terecht komt. Ik heb een tijdje zelfs tekeningen gemaakt met alleen rechte lijnen omdat alles andere te hoog gegrepen was, nou, dan is dat zo.
Inmiddels heb ik een aantal technieken gevonden die me dierbaar zijn en waarin ik mijn eigen pad volg en ben ik overgestapt van de lessen naar alleen de vrije werkplaats. Ik bekommer me eigenlijk nauwelijks meer om het ‘nut’ van kunst maken of het feit dat veel werken gewoon in de opslag onder mijn bed terecht komen. Iets (moois) maken, iets zichtbaar maken van wat ik opmerkelijk vind in de wereld, heeft een waarde op zich. En mijn ideeën trekken zich er ook weinig van aan, die dringen zich gewoon op. Het feit dat ik niet alleen in mijn kamertje werk maar bij De Opstap in een groep van andere makers en een docent, maakt dat ik me met mijn werk gezien voel. Ik bedenk iets, probeer het uit, verbaas me om wat er soms uitkomt. Kan sinds kort zelfs lachen als het misgaat. En ben vaak best trots op mijn werk. Dankzij De Opstap en haar lieve docenten.
Ines
